مقایسه بازداری پاسخ و ارزیابی شناختی در بیماران مبتلا به اختلال استرس حاد در مرکز پزشکی قانونی استان مازندران

مقدمه: اختلال استرس حاد با نشانه های تجزیه ای، تجربه مجدد، اجتناب و برانگیختگی بیش از حد مشخص می شود. هدف پژوهش حاضر مقایسه بازداری پاسخ و ارزیابی شناختی در بیماران مبتلا به اختلال استرس حاد و افراد بهنجار است. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه مورد شاهدی است. نمونه های این پژوهش شامل40 بیمار مبتلا به اختلال استرس حاد مراجعه کننده به مرکز پزشکی قانونی استان مازندران و 40 فرد بهنجار مراجعه کننده به این مرکز که با سانحه روبرو شده ولی تشخیص اختلال استرس حاد دریافت نکردند، بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه تشخیصی جامع بین المللی، آزمون استروپ، مقیاس شناخت های پس از آسیب و مقیاس ضربه رویداد- تجدید نظر شده استفاده شد. نتایج: نتایج تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که بازداری پاسخ و ارزیابی شناختی مختل در بیماران مبتلا به اختلال استرس حاد از افراد بهنجار به طور معناداری بیشتر است. نتایج تحلیل رگرسیون چند متغیری نشان داد که بازداری پاسخ و ارزیابی شناختی 91% از واریانس علایم اختلال استرس حاد را به طور معنی داری تبیین می کنند. نتیجه گیری: این یافته ها بیان می کنند که بیماران مبتلا به استرس حاد بازداری پاسخ بیشتر و ارزیابی شناختی مختل تری دارند. ارزیابی منفی تر از خود و جهان در این بیماران به احساس تهدید منجر شده و به نوبه خود سبب بازداری پاسخ بیشتری می شود.